Onder de knop Informatie vind je veel informatie met daarbij verhalen van andere stiefmoeders. Lezen over de ervaringen van anderen helpt! Realiseer je dat je niet de enige bent die worstelt met bepaalde zaken. Leven in een stiefgezin of samengesteld gezin is nou eenmaal complex.
Jouw verhaal is ook welkom op deze site. Met het formulier kun je (anoniem) je verhaal kwijt. Je verhaal wordt binnen enkele dagen gepubliceerd op deze website en daarmee help je ook weer anderen. Op deze pagina vind je de meest recente verhalen die we hebben ontvangen.
Wil je meer ervaringen delen? Bezoek dan de Stiefmoederdag (november 2021), vraag een mailmaatje aan, schuif aan bij de gratis online gespreksgroep of wordt lid van een (besloten) Facebookgroep voor stiefmoeders.
Lieke is sinds 1,5 jaar stiefmoeder. Ze heeft twee stiefzoons van 7 en 9 jaar.
Sinds 2,5 jaar ken ik een ontzettend leuke man van 34 jaar. Omdat hij al twee kinderen had en pas net was gescheiden, hebben we ervoor gekozen elkaar eerst zelf goed te leren kennen voor ik de kinderen heb ontmoet. Ik ken ze nu anderhalf jaar. Hij heeft co-ouderschap over hen en de kinderen zijn dus de helft van de tijd bij hem. Ik ben er zelf tegenwoordig dan ook vaak. Ik doe veel mijn eigen dingen en ben vaak op pad, omdat ik het leuk vind om dingen voor mezelf te doen én omdat ik de drie mannen ook quality-time met elkaar gun.
Zelf weet ik nog uit mijn eigen jeugd dat ik het erg ingewikkeld vond dat de partner van mijn vader er ineens áltijd was. Aan het begin vond ik het heel erg lastig als de kinderen wel alle familieleden knuffelden, opa's, oma's, tantes etc en mij niet. Inmiddels zie ik dat ze op veel andere manieren erkenning geven. Ze zijn blij om me te zien, willen graag dat ik naar dingen mee ga, vertellen dingen die ze lastig vinden, etc. We lachen veel.
Ik herken best wat dingen op deze site; ik besef me nu ineens dat ik veel dingen zo wil doen zoals dat in mijn jeugd ging bijvoorbeeld en dat dat vaak helemaal niet werkt. Ik heb inderdaad wel behoefte om samen nieuwe tradities te maken of gewoontes te creëren. Het is bijzonder hoe zo'n contact op een gegeven moment toch 'eigen' gaat voelen. Ik vind het belangrijk er voor de kinderen te zijn en ze niet te belasten met eigen negatieve gevoelens. Mijn ervaring is dat ze het contact steeds meer opzoeken wanneer je een beetje op de achtergrond blijft. Jezelf wegcijferen ligt daarbij wel steeds op de loer, het daarin zoeken naar een balans kan flink uitdagend zijn!
Angieke is sinds 1 jaar stiefmoeder van twee stiefzonen van 15 en 17 jaar. Zelf heeft ze uit een eerdere relatie een dochter.
Twee weken na onze eerste date hebben de kinderen elkaar ontmoet. Vraag me niet waarom, maar de 1ste keer dat ik zijn jongens zag, had ik iets van ' dit zijn mijn kinderen'. Nu een jaar later is dat gevoel er nog en veel sterker. Na 2 maanden zijn we gaan samenwonen op aandringen van de kinderen. Ze wilden zelf graag een echt gezin zijn. Het zit nog steeds goed. We zijn eigenlijk een gewoon gezin. We voeden elkaars kids op, nemen ook beslissingen zonder overleg. We vertrouwen elkaar. Alle drie zijn ze er altijd. 1+1=5
Deze anonieme stiefmoeder is sinds 9 jaar stiefmoeder. Ze heeft een dochter van 8 jaar met haar partner. Haar stiefdochter is 16 jaar, haar stiefzoon is 18 jaar.
Toen ik mijn huidige man leerder kennen waren zijn kinderen bijna 7 en 9 jaar. We hebben elkaar d.m.v. leuke uitjes leren kennen, zo creëerden we een ongedwongen sfeer. Mijn man was altijd erg stil en zijn kinderen waren ook geen echte praters. Dat was ook 1 van de redenen dat hij gescheiden is, beide partners waren geen praters. Dat praten is wel aan mij besteed en heeft mijn man ook wel veranderd (tot op zekere hoogte).
Ik raakte al snel zwanger maar heb mij vanaf het begin ingezet voor zijn kinderen. Ik wilde er graag voor de kinderen zijn (kookte mee voor het kerst diner op school of wanneer mijn man naar de voetbal ging zat ik elke vrijdag avond thuis bij de kinderen etc.). Het was zelfs zo dat ik wel eens opgepast heb op het dochtertje van mijn man zijn ex die met een nieuwe partner een dochter heeft, omdat er op school ouderavond was en niemand kon oppassen en ik het belangrijk vond dat beide ouders hier heen konden gaan.
Dan komt het moment van afscheid groep 8 voor de oudste. Ouders werden uitgenodigd, partners werden niet genoemd. Ik mocht wel bij de musical zijn, maar daarna moest iedereen behalve ouders naar huis. Dit vond ik erg moeilijk, niemand behalve mijn eigen moeder die zei dat ik er bij hoorde en ook moest blijven. Dat heeft mij diep geraakt want het is toch ook zo'n speciaal moment voor mijn stiefzoon waar je dan graag onderdeel van wil zijn. Als ik er dan over na denk dan denk ik ook wel eens van "je denkt wel lekker egoïstisch" het is alleen maar "ik". Maar het is toch ook wel ergens logisch dat je hier onderdeel van wil zijn en niet de outsider wil zijn binnen je (door de geboorte van mijn dochter) eigen gezin.
Nu een aantal jaren later kwamen we erachter dat beide stiefkinderen ASS hebben, dat bracht ook weer hun eigen problemen mee. Je staat dan als ouder al vaak machteloos, maar als stiefmoeder kan je dan al helemaal niks. Behalve dat je dingen bespreekt met je partner, maar dan moet je al gauw uitkijken wat je zegt. Nu zitten we vaak in de discussie heeft iets te maken met het autisme of is dit nu puber gedrag, dat zorgt soms wel voor heftige discussies/ruzies tussen mij en mijn partner.
Wanneer iemand dan tegen je zegt maar "hier heb je toch voor gekozen"? kan ik dan helemaal niet meer horen, terwijl ik ook vaak genoeg denk "waar ben ik aan begonnen". Soms lijkt het makkelijker om maar weg te gaan maar daarvoor hou ik teveel van mijn man, en over een paar jaar is het weer helemaal anders.
