Je partner speelt een belangrijke rol in je leven. Hij is tenslotte de reden waarom je terecht bent gekomen in een stiefgezin. Je partner speelt ook een belangrijke rol in het stiefgezin. Hij is als ware de schakel die jullie aan elkaar verbindt. De vader speelt een centrale rol bij de acceptatie van de stiefmoeder. Hij moet de kinderen duidelijk maken dat jij er voortaan ook bijhoort. En als de stiefkinderen zich misdragen richting jou, dan is het belangrijk dat juist hij dat gedrag bestraft. Zeker in het begin heeft hij de meeste autoriteit bij de kinderen. Je stiefkinderen proberen misschien ook uit waar zijn loyaliteiten of jouw grenzen liggen, dus het is belangrijk dat hij in het begin de rol van politieagent op zich neemt. Als je zelf kinderen hebt, kun je die in het begin het beste ook zelf straf geven of corrigeren. Dat voelt waarschijnlijk ook prettiger. Hoe jullie uiteindelijk omgaan met discipline is natuurlijk helemaal aan jullie.
Het is belangrijk om voor het samenwonen te praten over zaken als; wie doet wat in het huishouding, wie zorgt er voor de kinderen, wie gaat over de discipline? Dat zijn belangrijke bespreekpunten, waardoor elkaars verwachtingen helder worden. Het is ook goed om samen afspraken te maken, zoals niet elkaar corrigeren of negatief praten over de ex-partner(s) in het bijzijn van de kinderen. Natuurlijk kun je niet alles voorbespreken, maar een goede voorbereiding is vaak wel het halve werk.
Madelief heeft een relatie met een vrouw met twee dochters.
Hallo allen, Ik ben sinds zeven maanden in een relatie waarvan mijn partner twee kinderen heeft van 2 en 4 jaar oud. Onze relatie wordt ook wat bemoeilijkt omdat wij beiden vrouw zijn en er dus geen duidelijke rolbepaling is. Ik zie de kleintjes steeds vaker en merk dat ze beiden erg slecht luisteren. Mijn partner is vrij onzeker en weer soms niet hoe ze hiermee om moet gaan. We proberen het samen een beetje te bespreken en geven elkaar tips en tops. Allebei spelen ze me uit en ze geven me soms echt een naar gevoel. Ik vind het erg lastig om dit te bespreken met m'n partner (al doe ik dit wel).
Mijn partner erkent mij wel, maar ik zie aan haar dat ze soms niet zit te wachten op mijn evt. bemoeienis. Ik eigenlijk ook niet dus heb ik vandaag voorgesteld om me wat meer afzijdig te gaan houden. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ik ben geen moeder en vind dit erg moeilijk en soms ook pijnlijk. Soms raken ze je best hard als ze je voor de zoveelste keer afwijzen. Het ene moment liggen ze bij je en knuffelen je en het volgende moment ben je stom en moet je weg. Auw! Ik weet dat het kinderen zijn, maar ik vind het best zwaar.
Ik mis ook de aandacht voor elkaar als ze er zijn. We zijn nog niet heel lang samen en ik ben stapel op haar, maar ik kan het niet helpen me af te vragen; "moet ik hier wel aan beginnen?".
